Κείμενο: Αγγελική Μούντριχα
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει νομίζω στον κ. Βασίλη Νίκα και στο Αλωνάκι που κατάφεραν να βάλουν στο κάδρο την προσωπική ιστορία των ανθρώπων, την ιστορία του τόπου και να μην επιτρέψουν αυτή να πέσει στη λήθη.
Με αφορμή την εκδήλωση «Της Ζήσης το Κερί Αναμμένο: Μικρασία από την Ιστορία στη Μνήμη» που παρουσιάστηκε την Κυριακή 9 Μαρτίου 2025 στο Μέγαρο Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας μπορέσαμε να στρέψουμε τη σκέψη μας στις ιστορίες των ανθρώπων που με έναν τόσο βίαιο τρόπο αναγκάστηκαν να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να ταξιδέψουν στο άγνωστο. 
Η αγγελική φωνή της Φωτεινής Καπαγιάννη, ο εντυπωσιακός χορός των νεαρών χορευτριών και χορευτών του συλλόγου, η ανατριχιαστική αφήγηση αποσπασμάτων από τα σπουδαία έργα του Ηλία Βενέζη και της Διδώς Σωτηρίου έστρωσαν τον δρόμο για τον πραγματικό πρωταγωνιστή αυτής της εκδήλωσης: την ταινία «Το κάδρο». Μια ταινία για τη μνήμη. Όπως τόνισε ο δημιουργός της, κ. Βασίλης Νίκας, ο ήρωας της ταινίας τοποθετώντας ένα κάδρο στον τοίχο του σπιτιού που έζησε η προσφυγοπούλα μητέρα του και το οποίο πια έχει ερημώσει, προσπαθεί να επαναφέρει τη ζωή στον χώρο.
Μας φαίνεται μακρινή αυτή η ιστορία; Μήπως σήμερα δεν υπάρχουν άνθρωποι που ξεριζώνονται από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκαν, έζησαν και αγάπησαν; Θα πρέπει άραγε να θυμόμαστε τη Μικρασιατική Καταστροφή μόνο στις επετείους; Την απάντηση έδωσε ξεκάθαρα ο κ. Δημήτρης Λιανοστάθης θέτοντας δυο ερωτήματα: «Μπορούμε να βάλουμε φρένο στη μνήμη; Υπάρχει χρόνος που πρέπει να φρενάρουμε και να σταματήσουμε να θυμόμαστε ή να μνημονεύουμε, επειδή απλώς δεν είναι καιρός εκδηλώσεων;»
Της ζήσης λοιπόν το κερί είναι αναμμένο όσο γύρω μας υπάρχει ανθρωπιά, όταν όλοι μας δε σταματούμε να τοποθετούμε τα κάδρα των δικών μας ανθρώπων στους τοίχους της καρδιάς μας.