Κείμενο: Νίκος Μπάνος
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Μέσα από τις λυγαριές και τα ροζ πέπλα της κοτσικιάς, ταράχτηκα από ένα βλέμμα που έμενε καρφωμένο πάνω μου. Ήταν τόσο πονεμένο, μ’ ένα επίμονο ερωτηματικό, που έλεγε “γιατί και εγώ;” Εκτός από ένα σφύξιμο στην καρδιά και ένα δάκρυ δεν είχα άλλη απάντηση, μέχρι που το κακοποιημένο σκυλάκι που με κοιτούσε φοβισμένα χάθηκε μέσα στις δάφνες.
Τότε θυμήθηκα τα λόγια του Κολομβιανού νομπελίστα συγγραφέα Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες, που έλεγε ότι “αν ο Θεός δεν αναπαυόταν τις Κυριακές θα είχε τελειώσει τον κόσμο”. Ήθελα να πω στο πονεμένο ζωάκι και κάτι άλλο που έλεγε ο φίλος μας, πως κανένας δεν αξίζει τα δάκρυα σου αλλά όποιος και να τα άξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις …..όμως δεν πρόλαβα.
Με πρόλαβε όμως η σκέψη, ότι σε λίγες μέρες θα γίνει η τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας, ιερό σύμβολο από την αρχαιότητα που παραπέμπει στο μύθο του Προμηθέα που έκλεψε την ιερή φωτιά από το Δία, σαν δώρο στον άνθρωπο, για να βγει απ’ τα σκοτάδια και να οδηγηθεί στο πολιτισμό.
Πως φτάσαμε αλήθεια ως εδώ, γιατί φτάσαμε πάλι “στα σκοτάδια”, γιατί τόση βία, τόσο μίσος για το συνάνθρωπο, για τα άλλα πλάσματα; Φοβάμαι πως στη διαδρομή, χάσαμε το νόημα της ιερής φλόγας!
Η βια αναπαράγεται σαν φυσικός νόμος και τα θύματα πάντα αθώοι άνθρωποι, αθώα πλάσματα που δεν έφταιξαν αν οι θύτες μεγάλωσαν μέσα στη βία. Βλέπεις, η βία είναι εύκολη σαν την κλωτσιά και η αγάπη δύσκολη, σαν την αγκαλιά. Αυτές τις μέρες μου λείπουν τα κηρύγματα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης προς τα πουλιά και τα άλλα πλάσματα που υπεραγαπούσε.
Μου λείπουν τα λόγια του Ναζωραίου που δίδασκε την υπέρτατη αγάπη, να αγαπάμε και τους εχθρούς μας. Μετά το σκοτάδι έρχεται το φως, μετά τη σταύρωση, η ανάσταση της ψυχής και αν είναι μεγάλη ψυχή, ίσως ακολουθήσει και το σώμα, ποιος ξέρει.
Καλή Ανάσταση!