Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Το θέατρο Παπαδημητρίου κατάμεστο. Γέμισε νωρίς κι εγώ καθισμένη στα σκαλοπάτια στον εξώστη, παρέα με την παιδική μου φίλη, ανυπομονώ για την έναρξη της συναυλίας, από την σχολή παραδοσιακής μουσικής της Χαλκίδας, «Γέφυρες».
Πρωτότυπη έναρξη, με ομιλούμενες εικόνες ανθρώπων στην άσπρη φωτισμένη οθόνη αρωματίζοντας τη βραδιά κινηματογραφικά. Η αυλαία άνοιξε και το μισοσκόταδο με τη μελωδική ορχήστρα συγκεντρώνει όχι το βλέμμα του θεατή μα την ακοή του. Το ακροατήριο σιωπηλό, συγκεντρωμένο παρακολουθεί ξεσπώντας σε χειροκροτήματα στο κλείσιμο του πρώτου τραγουδιού, μα αναμένει ανυπόμονο το επόμενο βήμα.
Βήματα τόσο διαφορετικά από τα συνηθισμένα, ανάμεικτα με video που αφηγούνται την κρυμμένη ιστορία γνωστών κομματιών. Κι εκεί που η αφήγηση τελειώνει συνεχίζουν τα τραγούδια και συ κλείνεις τα μάτια ζωντανεύοντας χορευτικά μοτίβα που τόσες φορές είδες και «φόρεσες».
Παραδοσιακή και σύγχρονη – έντεχνη ελληνική μουσική συναντήθηκαν εδώ στη συναυλία της παραδοσιακής μουσικής «Γέφυρες» και συ αποχωρείς ευχαριστώντας το σύνολο των συντελεστών για τη δημιουργία τόσο μελωδικών αναμνήσεων μα και για την υπέροχη βραδιά που μας χάρισαν στα πρώτα βήματα των χειμωνιάτικων νυχτών.