Κείμενο: Χριστίνα Βασιλαντωνάκη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Όχι να το καυχηθώ, αλλά ακολουθώ πιστά τις εξελίξεις, ειδικά σε οτιδήποτε μπορεί να κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη. Από την άλλη όμως, παραδέχομαι, ότι έχω κι εγώ τα κολλήματά μου. Τον καφέ μου ας πούμε, δεν τον θέλω καπουτσίνο και μαφιόζικο, αλλά ελληνικό, πολλά βαρύ και όχι. Και το βιβλίο μου, το θέλω σκέτο βιβλίο! Ούτε e-book, ούτε audiobook, ούτε τίποτα!
Κλασικό βιβλιαράκι, με το ωραιότατο εξώφυλλο, την ιδιαίτερη μυρωδιά του χαρτιού, το χαρακτηριστικό θρόισμα της εναλλαγής των σελίδων. Το διάβασμα, είναι ολόκληρη ιεροτελεστία παιδιά! Αρνούμαι κι εγώ λοιπόν, να αλλάξω αυτή τη συνήθεια. Θα είναι, πώς να το πω.. σα να μου βάζουν έτοιμη τροφή στο στόμα. Δε θα έχω επινοήσει μόνη μου, τη χροιά της φωνής των ηρώων, το μοναδικό τρόπο που αρθρώνουν τις λέξεις, εξατμίζεται η φαντασία μου, με λίγα λόγια. Θα είναι κάτι, σαν έτοιμη ταινία σερβιρισμένη. Άλλο θέμα αυτό, μην το πιάσω τώρα. Το αφήνω για μελλοντική αναφορά, να’χουμε να γράφουμε..
Πόσες φορές έχω έρθει σε αντιπαράθεση με όσους «ακούν» βιβλία. Για ποιο λόγο, να το κάνουν, πείτε μου έναν! Ακούω μια ιστορία, αυτό ναι. Τώρα σοβαρά όμως, ακούγεται το βιβλίο; Ποιο είναι, το κατάλληλο ρήμα, που να κολλάει με το συγκεκριμένο ουσιαστικό; Μήπως αφού δεν υπάρχει, άρα δεν υφίσταται και η διαδικασία; Καλά τα λέω, το ξέρω..
Ώσπου, ένα βραδάκι με έναστρο και καθάριο ουρανό, γυρίζοντας στο σπίτι με ταξί, αντί για τα γνώριμα σουξέ της εποχής, ο οδηγός, ακούει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Και το κυριότερο, δε θέλει να μάθει τίποτα για τον επιβάτη του, ερώτηση καμιά. Είναι τόσο απορροφημένος, που φοβάμαι ότι δεν έχει ακούσει καν τον προορισμό μου. Αμάν και βιάζομαι! Θέλω να πάω σπιτάκι μου, να χαλαρώσω διαβάζοντας. Δεν το βλέπω όμως με δαύτον! Μα, τί ακούει τέλος πάντων με τόση προσήλωση; Θα σκάσω αν δε μάθω! Να, πως αλλάζουν οι όροι, σε μια μόνο στιγμή.
Θα επιστήσω λοιπόν, την προσοχή μου όλη, για να μου λυθεί η απορία, αν και δυσκολεύομαι. Δεν το έχει πολύ δυνατά, είμαι κι εγώ λίγο περήφανη στ’ αυτιά, δε θα βγάλουμε άκρη απόψε! Βρε, μισή ντροπή δική μου, μισή δική του. «Δυναμώστε το καλέ λιγάκι», λέω μελιστάλαχτη και αυτομάτως, το μετανιώνω για την αδιακρισία μου. «Ακούτε κι εσείς βιβλία, ε;», με ρωτάει και με πιάνει μια σκοτοδίνη. Δε θα είμαστε καλά, που θα κάνω εγώ τέτοιο πράγμα, θέλω να του πετάξω κατάμουτρα. Αντ’ αυτού όμως, απλά κατευνάζω, μην προκαλώ και την τύχη μου βραδιάτικα. «Είναι η καλύτερη συντροφιά», συνεχίζει εκείνος και ψυχανεμίζομαι, ότι έχει μπουχτίσει από την καθημερινή συναναστροφή με κάθε καρυδιάς καρύδι (όπως η υποφαινόμενη ας πούμε). «Την ιδέα, μου την έδωσε η αδερφή της γυναίκας μου, που έχει προβλήματα όρασης», συνεχίζει τα «ραπίσματα» και πραγματικά, μόλις έγινε αντιληπτός, ένας βασικός λόγος για να το επιλέξει κανείς. «Με αυτόν τον τρόπο, διαβάζω τουλάχιστον τρία βιβλία την εβδομάδα και έχω μάθει τόσα σπουδαία πράγματα», μου δίνει τη χαριστική βολή. Πόσα είπε ότι διαβάζει; Τρία; ; Ανοίγω το παράθυρο, χρειάζομαι λίγο καθαρό αέρα, κάτι με πνίγει εδώ μέσα…
Φτάνοντας στον προορισμό μου, τον αποχαιρετώ ψελλίζοντας κάτι δικά μου, ακατάληπτα και είμαι πεπεισμένη, από τον τρόπο που με κοίταξε, ότι με έχει περάσει, επιεικώς γα βλαμμένη! Μπαίνω σπίτι, πετώ κλειδιά και παπούτσια όπου βρω. Με τη γωνία του ματιού μου, πιάνω το βιβλίο που είναι ακουμπισμένο στο κομοδίνο μου, εδώ και δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό. Με περιμένει καρτερικά, κάθε βράδυ. Εγώ πάλι, το τελευταίο διάστημα, με πολύ κόπο καταφέρνω να διαβάσω πέντε-δέκα σελίδες προτού αποκοιμηθώ, αποκαμωμένη, από την κούραση της μέρας. Σήμερα για παράδειγμα, έχω συγχυστεί. Πώς να συγκεντρωθώ να διαβάσω; Άκου τρία! Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, αντιλαμβάνομαι, ότι με αυτούς τους «ταχύτατους» ρυθμούς, θα το ολοκληρώσω σε περίπου δυόμιση χρόνια! Και τί άλλο μπορώ να κάνω δηλαδή;
Λες;;; Το διαβολάκι που κόβει ασταμάτητα βόλτες στο μυαλό μου, ρίχνει ξάφνου την ιδέα. Θα κατεβάσω την εφαρμογή, ναι, γιατί όχι; Ας δοκιμάσω κι εγώ ένα audiobook. Δε θα μου αρέσει, το ξέρω εκ των προτέρων, αλλά να, η ευκαιρία, να το απορρίψω μια και καλή. Θα έχω ιδία άποψη και αλίμονο, σε όποιον τολμήσει να μου το εκθειάσει ξανά!
Έτσι και έγινε! Είμαι πλέον περιχαρής, που τώρα πια «ακούω» (ας βρει κάποιος ένα κατάλληλο ρήμα, εκτίθεμαι), τουλάχιστον ένα βιβλίο την εβδομάδα. Μην αναφέρω το γεγονός, ότι απέκτησε άλλο ενδιαφέρον το σιδέρωμα, το πλύσιμο των πιάτων, το περπάτημα, η οδήγηση, η αναμονή. Και όσο για τη βελούδινη φωνή των αφηγητών, αυτή, απλά με συνεπαίρνει με διαφορετικό τρόπο, κάθε φορά. Οπότε, τώρα τί; Θα αντικαταστήσω το κλασικό βιβλίο; Όχι βέβαια! Δε θα τα ισοπεδώσουμε και όλα! Απλά, θα έχω την ευκαιρία να προσθέσω περισσότερους τίτλους στην «οκ» λίστα μου και ο χαμένος χρόνος που ξοδεύω καθημερινά, σε ανούσια πράγματα, θα αποκτήσει επιτέλους αξία!
(τελικά ποιο είναι το κατάλληλο ρήμα, θα μου πει κανείς;)