Κείμενο: Λίνα Περγάμαλη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Μαθήτρια του Γυμνασίου τότε, καθημερινά έπρεπε να κατεβαίνω από Κηφησιά στο κέντρο της Αθήνας για το φροντιστήριό μου, τον Γνώμονα. Άλλοτε με λεωφορείο άλλοτε με το τραίνο.
Τα επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας τακτικά. Η αρχή έγινε με την Νομική. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τρέχαμε να γλιτώσουμε. Ειδικά θυμάμαι εγώ και η ξαδέρφη μου να κατεβαίνουμε τρέχοντας μαζί με εκατοντάδες νέους την Σταδίου και να στρίβουμε στα στενά με την ψυχή στο στόμα. Τότε ομολογώ το είχαμε δει παιχνίδι, γιατί είμασταν πολύ μικρές. Αλλά δεν ήταν. Το ξύλο έπεφτε ανελέητα. Ταυτόχρονα και οι περισσότεροι καθηγητές μας μας ενίσχυσαν το φρόνημα της Ελευθερίας. Έτσι ήταν και οι περισσότεροι νέοι που ξεχύνονταν στον δρόμο φωνάζοντας ¨Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία¨ Υπήρχε αυθόρμητα το συναίσθημα της αυτοθυσίας για το αυτονόητο, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Το φροντιστήριό μου ήταν ένα τετράγωνο μακρυά από το Πολυτεχνείο. Εκεί λοιπόν ήταν η βάση μας, αν και υπολειτουργούσε εκείνες τις μέρες. Και ποιός να κυκλοφορήσει χωρίς να κινδυνεύει. Η κυκλοφορία είχε σταματήσει βεβαίως στην Πατησίων. Μόνο στην Πλατεία Κάνιγγος υπήρχαν άνθρωποι που περίμεναν τα λεωφορεία. Τις περισσότερες φορές από αρχές Νοεμβρίου προτιμούσαμε να κατεβαίναμε Αθήνα με τον ηλεκτρικό, στην Ομόνοια.
Ένα από αυτά τα βράδια είμασταν μια παρέα από αγόρια και κορίτσια, βγήκαμε στον σταθμό της Ομόνοιας και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε με τα ηλεκτρικά σκαλοπάτια του σταθμού. Καθώς φθάσαμε στο ύψος του εδάφους, τα μάτια μας αντίκρυσαν με φρίκη δυό τρείς αστυνομικούς να χτυπούν με κλομπ έναν φοιτητή. Τα αίματα λίμνη. Ασυναίσθητα η παρέα έγινε ζευγάρια με τα βιβλία κρυμμένα υπομάλης. Δεν υπήρχε περίπτωση βοήθειας. Ο νεαρός ήταν στο έλεος της βίας. Και πιο πέρα βία… Βία, αίματα, βογγητά, κραυγές. Και αυτά πριν το ζοφερό βράδυ της 17 Νοέμβρη, στην προσπάθεια καταστολής της εξέγερσης.
Τις υπόλοιπες μέρες, πού μάθημα… Κάναμε βόλτες γύρω από το Πολυτεχνείο υπό την απειλή των παραταγμένων δυνάμεων της Αστυνομίας. Και να ήθελες να παρακολουθήσεις μάθημα δεν μπορούσες. Κάναμε σκέψεις για να μπούμε μέσα στο Πολυτεχνείο αλλά και δεν μπορούσαμε πια, και φοβόμασταν. Αλλόφρονες οι γονείς μας μάς παρακαλούσαν να μην πάμε στα μαθήματα. Η ψυχή μας όμως ήταν εκεί, έστω και απ’ έξω… Την ημέρα πριν το τραγικό βράδυ μια αλλόκοτη ησυχία… Ελάχιστοι αστυνομικοί και φρόνιμοι σαν αγγελούδια… Περίεργο… Είμασταν πολύ μικροί για να καταλάβουμε ότι ήταν τακτική, ένα ξεγέλασμα, μια παγίδα…
Εκείνο το απόγευμα, εγκαταλείψαμε τη μικρή μας επανάσταση και γυρίσαμε σπίτι μας, σίγουροι ότι το πράγμα πάει να καταλαγιάσει… Το πρωί μάθαμε τα συμβάντα… Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν μέναμε και το βράδυ. Έχω συμμαθήτρια, που της πέρασε η σφαίρα την γλώσσα, αλλά είναι καλά και θυμάται κι αυτή με φρίκη την βραδιά αυτή. Λίγα εκατοστά πιο πέρα να πέρναγε η σφαίρα και δεν θα ζούσε…
Αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα κι αν πίσω από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κρύβονται πολιτικές ίντριγκες και παρεμβάσεις, το κύριο σώμα των ανθρώπων εκείνες τις μέρες, έδινε την ζωή του για τα ιδανικά του. Γνήσια ιδανικά χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς λεκιασμένες συνειδήσεις, χωρίς δεύτερους σκοπούς. Μόνος σκοπός η πρόοδος και η απρόσκοπτη εξέλιξη της γενιάς, της τότε γενιάς…