Συνέντευξη: Αγγελική Μούντριχα
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου στο θέατρο «Ορέστης Μακρής» είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα από την παιδική σκηνή της Κάρμεν Ρουγγέρη. Μια εκπληκτική παράσταση γεμάτη επίκαιρα μηνύματα για τους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους θεατές. Βρήκαμε, λοιπόν, την ευκαιρία και συνομιλήσαμε με τη γλυκύτατη κα Κάρμεν Ρουγγέρη.
Ο κόσμος σας γνωρίζει ως ηθοποιό, σκηνοθέτη, σεναριογράφο, συγγραφέα. Ξεχωρίζετε κάποια από τις ιδιότητές σας;
Εμένα ο τίτλος μου κανονικά είναι «η Κάρμεν των παιδιών». Μου τον έδωσαν παιδιά του γυμνασίου που μου είχαν πάρει συνέντευξη και αυτόν κράτησα. Τώρα τι να αρχίσω να λέω από αυτά που έχω κάνει; Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ ως ιδιότητα και την κρατάω. Όλα τα άλλα τα βρίσκω και μάταια.
Πείτε μας λίγα λόγια για την ενασχόλησή μας με το παιδικό θέατρο και την επιλογή των έργων.
Κάθε χρόνο με την «παιδική μας σκηνή» κάνουμε δυο παραστάσεις. Την παιδική αυτή σκηνή την έκανα από το ’95, αλλά περίπου από το ’85, που ήταν τα παιδιά μου μικρά, είχα ξεκινήσει να μαζεύω παιδιά από τη γειτονιά και κάναμε μια ομάδα για να περνάμε ωραία τα Σαββατοκύριακα, γιατί πιστεύω πάρα πολύ στη θεατρική πράξη. Μετά η επιτυχία αυτή ήταν τόσο μεγάλη, που άρχισα να γράφω για να είναι ευτυχισμένα όλα τα παιδιά, να σκηνοθετώ, να ασχολούμαι με τα εικαστικά. Τα είχα σπουδάσει όλα αυτά και μπορούσα να τα κατευθύνω.
Τόσο πολύ, λοιπόν, μαθεύτηκε η δουλειά μου, που μου ζητήθηκε να μπω σε μια επιτροπή για να εγκρίνουμε τις παραστάσεις για τα παιδιά στο σχολείο. Η φτώχεια ήταν τρομερή. Επρόκειτο για μίζερες παραστάσεις, τόσο κακές που η θέση μου στην επιτροπή ήταν πως έπρεπε να απορριφθούν. «Δε γίνεται να βλέπουν τα παιδιά τέτοιο θέατρο».
Μετά από αυτό δημιούργησα την παιδική σκηνή του εθνικού θεάτρου και αργότερα της λυρικής σκηνής, καθώς η ειδικότητα μου είναι η όπερα. Αυτά κάνανε πάρα πολύ μεγάλες επιτυχίες. Μάλιστα θυμάμαι ότι είχα πει στον Κούρκουλο, που τότε ήταν ο διευθυντής:
«Πρόκειται για εθνικό θέατρο και πρέπει οι παραστάσεις που παρουσιάζονται στο εθνικό να πηγαίνουν και εκτός Αθηνών. Να τις βλέπει όλη η Ελλάδα!»
Ο Κούρκουλος το δέχτηκε και έτσι ξεκινήσαμε. Όταν έφυγα από το εθνικό, που το άφησα σε πλήρη άνθηση, είχαμε 180.000 θεατές σε λίστα αναμονής, ο κόσμος με ακολούθησε και συνέχισα να κάνω περιοδείες κάθε καλοκαίρι, ενώ το εθνικό σταμάτησε. Πιστεύω ότι αυτό που βλέπει η Αθήνα, ατόφια, χωρίς καμιά έκπτωση στην ποιότητα πρέπει να πηγαίνει και στην περιφέρεια για να βλέπουν τις παραστάσεις όλα τα παιδιά. Και πόσο μάλλον το συγκεκριμένο έργο τώρα που είναι ένα διαμάντι της παιδικής λογοτεχνίας.
Συνήθως το χειμώνα δίνω βήμα στα παιδιά. Τους δίνω τρεις τίτλους από τη μυθολογία και την αρχαία Ελλάδα γενικά και τρεις τίτλους από όπερα ή λογοτεχνία και διαλέγουν εκείνα τι θέλουν να ανεβάσουμε…Για του χρόνου έχουν επιλέξει «Το μαγικό κλειδί» που είναι από τα «Παραμύθια και άλλα » της Πηνελόπης Δέλτα, ένα συγκλονιστικό παραμύθι! Και ανεβάζουμε και την Ιλιάδα στο Christmas theater!
Τι θεωρείτε ότι πρέπει να προσέξουμε ως προς την αγωγή των σημερινών παιδιών;
Θα ξεκινήσω με ένα περιστατικό. Κάποια στιγμή σε μια από τις παραστάσεις κάποιοι θεατές μπήκαν μέσα να δουν Πηνελόπη Δέλτα με τρία – τέσσερα πιάτα φαγητό.Και μάλιστα τους είπα: «Συγγνώμη ήρθατε για να φάτε;». Θα δείτε τι μηνύματα έχει αυτό το έργο.
Ένα από τα μηνύματα είναι:«Χωρίς μόρφωση δε γίνεται τίποτα.» Μόρφωση δεν είναι μόνο να διαβάζεις. Μόρφωση είναι και να μη μουτζουρώνεις τους τοίχους, να σηκώνεσαι και να δίνεις στον μεγαλύτερο τη θέση σου, να πετάς τα σκουπίδια εκεί που πρέπει, να μην τρως στο θέατρο. Αυτά πρέπει να τα μάθουμε γενικά…Να σεβόμαστε τους δασκάλους μας. Κάποτε έμπαινε ο δάσκαλος μέσα στην τάξη και σηκώνονταν όλα τα παιδιά, τώρα τα παιδιά λένε: «εγώ πληρώνω και είσαι υποχρεωμένος» Πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε και να σεβόμαστε!
Πολλές φορές ανεβαίνουν παραστάσεις για παιδιά που δεν είναι προσεγμένες και αυτό το αντιλαμβάνονται και τα ίδια. Ποια είναι η θέση σας επί του θέματος;
Πιστεύω ότι όσοι ασχολούνται με θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά πρέπει να είναι πολύ προσεχτικοί, γιατί έχουν άγραφα βιβλία μπροστά τους. Πρέπει λοιπόν να κάνουν τα παιδιά να αγαπήσουν το θέατρο.Να είναι προσεγμένες στη λεπτομέρεια οι παραστάσεις, γιατί το θέατρο πρέπει να είναι πηγή γνώσης. Για εμένα σημαία μου είναι, και μακάρι να ήταν σημαία όλων, αυτό που είπε ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι
«Στο θέατρο για παιδιά οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν όπως στο θέατρο για μεγάλους. Με μια διαφορά…Πρέπει να παίζουν λίγο καλύτερα».
Αν αυτό το προσέξεις στο θέμα της μουσικής, στο θέμα της σκηνογραφίας, της ενδυματολογίας, τότε είσαι εντάξει για τα παιδιά. Πρέπει να είναι κάπως καλύτερα απ’ ότι αν ήταν για τους μεγάλους. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο τρόπος που σκέφτονται όσοι ασχολούνται με θέατρο για παιδιά και όχι πώς να κάνουν αρπαχτές, γιατί έχουν να κάνουν με ψυχούλες.