Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Βράδυ Κυριακής κι εγώ ταξιδεύω στο θεατράκι της πόλης μας, την καρδιά των πολιτιστικών γεγονότων. Η δροσιά του φθινοπώρου ανακουφιστική του άγχους που διακατέχει όλους τους συμμετέχοντες στη θεατρική παράσταση του συλλόγου ελληνιστικής και πολιτιστικής παράδοσης «Τ΄ Αλωνάκι».
Φθάνω και παρατηρώ τον κόσμο που προσέρχεται. Ανυπόμονοι, γεμάτοι απορίες; Αποχωρίζομαι τις κόρες και εισέρχομαι στο θέατρο. Ο πόνος στη μέση δηλώνοντας συνεχώς την παρουσία του δυσκολεύει τόσο πολύ την μετακίνησή μου, κόβοντας την ανάσα μου, μα σφίγγω τα δόντια και προχωρώ. Τα παρασκήνια σιγά – σιγά γεμίζουν, η προετοιμασία ξεκινά. Οι ενδυμασίες τοποθετούνται προσεκτικά στα κορμιά των πρωταγωνιστών, βαθιές ανάσες , το πρώτο κουδούνι χτυπά και εμείς μεταφερόμαστε στο παρασκήνιο του θεάτρου. Η αγωνία του Ερωτόκριτου (το θεατρικό μου ταίρι) εμφανής. Ρωτά συνεχώς αν πλησιάζει η ώρα κι εγώ το μόνο που επιθυμώ να μπορούσα να δω τα διαδραματιζόμενα επί σκηνής. Σκύβω κοιτώντας από την «κλειδαρότρυπα» των σκηνικών μα το μόνο που αντικρίζω είναι οι προσηλωμένες ματιές του κοινού.
Όλες οι προσπάθειες στεμμένες μ’ αποτυχία κι εγώ αποφασίζω κλείνοντας τα μάτια να απολαύσω τη ραδιοφωνική μουσικοθεατρική βραδιά.
Είναι τόσο ήρεμο, ναζιάρικο το ηχόχρωμα των μουσών, τόσο έντονα στιβαρός ο λόγος του χορού και το μυαλό δημιουργεί εικόνες , κινήσεις ολοκληρώνοντας την ακουστική εικόνα. Μα η ραδιοφωνική εκπομπή αποκτά τόσες παρεμβολές με την είσοδο των ερασιτεχνών ηθοποιών στα παρασκήνια. Ανάσες βαθιές, κινήσεις του αντίχειρα για επιβράβευση τόνωση του ηθικού τους και στριφογυρίζω το κουμπί θέλοντας να σβήσω τα « παράσιτα» του ραδιοφώνου.
Απομονώνω το έμψυχο υλικό και το αυτί συντονίζεται και πάλι. Οι μελωδίες αρωματίζουν την ατμόσφαιρα, ο ήχος των ποδιών που χορεύουν, οι ρόδες των σκηνικών που κυλούν….κι εκεί που έχω πλέον συντονιστεί πλήρως στα ερτζιανά κύματα νιώθω το χέρι του Ερωτόκριτου να με καλεί να ανεβούμε στη σκηνή στο απόλυτο σκοτάδι. Κι οι σκέψεις χορεύουν τόσο έντονα στο μυαλό. Καθισμένη στην πολυθρόνα θα βρεθώ απέναντι στο πολυπληθές κοινό, σοβαρή; Σκεπτική; Γελώντας; Αχ είναι τόσο δύσκολη η παντομίμα. Ευτυχώς το έντονο κατευθυνόμενο προς εμάς φως δεν επιτρέπει τη θέαση του κοινού και το γέλιο η ονειροπόληση ξεκινά όπως τότε στους δύο πύργους. Νιώθω την έντονη επιθυμία να στρέψω την κεφαλή στην οθόνη, μα ευτυχώς η γρήγορη κίνηση των δευτερολέπτων απλώνει το απόλυτο σκοτάδι κι εμείς αποχωρούμε. 
Για άλλη μία φορά ακούω τα πάντα δίχως να βλέπω, απολαμβάνοντας τη σκηνική παρουσία του ερωτευμένου ζευγαριού. Πόνος ,ένταση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα επί σκηνής. Δυνατά έντονα τα συναισθήματα διαπερνούν την ψυχή διαταράσσοντας την ηρεμία σου. Άραγε κι οι κινήσεις της δηλώνουν την απελπισία της; το βλέμμα της είναι θολό; είναι ποτισμένο με τον πόνο των αναμνήσεων; Κι η ένταση διαδέχεται η χαρά, κι η χαρά τη λύπη, κι η λύπη την αγωνία για κείνους που κονταροχτυπιούνται με σπαθιά για τη ματιά του έρωτα.
Ζευγάρια ερωτευμένα αφήνουν το αποτύπωμα τους στη φθινοπωρινή νυχτιά με το διασημότερο όλων να κυριαρχεί επί σκηνής μεταδίδοντας μήνυμα αισιοδοξίας, μήνυμα αγάπης. Τα πάντα σιώπησαν – έσβησαν – σταμάτησαν στο κλείσιμο της αόρατης αυλαίας με τους ερασιτέχνες ηθοποιούς να δέχονται περήφανοι το χειροκρότημα του κόσμου.
Ευχαριστούμε όλους εσάς που τιμήσατε με την παρουσία σας τη δική μας παράσταση