Συνομιλώντας με χοροδιδάσκαλους

 

 

 Κείμενο: Αγγελική Μούντριχα, Μάρθα Θεοδωρακοπούλου

Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου

Μέρος 2ο

ΒασίληςΤερζής

        Μετά την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον κ. Γιάννη Κωνσταντίνου, ακολούθησε η συνομιλία μας με τον κ. Βασίλη Τερζή, που χορευτικά τουλάχιστον είναι συνδεδεμένος με τις Σέρρες. Μας έδωσε λοιπόν κι εκείνος τη δική του εξίσου ενδιαφέρουσα οπτική σχετικά με τα σεμινάρια χορού. 

  Τι απήχηση νομίζετε ότι έχει ένα σεμινάριο χορού στη σημερινή εποχή;

 Αν δούμε το σημερινό, από άποψη συμμετοχών, είναι εφάμιλλο σεμιναρίων που γίνονταν πριν είκοσι – είκοσι πέντε χρόνια. Μπήκα στα σεμινάρια το 1991, πριν από 33 χρόνια δηλαδή, όχι ως εισηγητής αλλά ως συμμετέχων για να διδαχθώ από άλλους καταξιωμένους δασκάλους και από ‘κει και μετά δε σταμάτησα. Τα σεμινάρια εκείνης της δεκαετίας μέχρι και το 2005 ήταν σεμινάρια των 100 ατόμων όπως είναι και το σημερινό. Ποια είναι η διαφορά; Εκεί στην πλειοψηφία συμμετείχαν δάσκαλοι χορού, απόφοιτοι ή και φοιτητές των Τ.Ε.Φ.Α.Α, με ή χωρίς ειδικότητα χορού καθώς και εμπειρικοί. Τα τελευταία αρκετά χρόνια, όπως και εδώ σήμερα, λίγοι είναι οι δάσκαλοι χορού, οι περισσότεροι είναι χορευτές, εραστές της παράδοσης, λάτρεις του χορού.

Οι άνθρωποι αυτοί παρακινούμενοι από τη δασκάλα ή τον δάσκαλό τους είτε από μόνοι τους, ήρθαν για ένα δημιουργικό τριήμερο, σε ένα όμορφο χώρο και μέρος, με ωραίες περιοχές και βραδινά γλέντια. Mε αυτόν τον τρόπο περνούν ένα «λαογραφικό τριήμερο», συντροφιά με φίλους, γνωστούς και άτομα που τους ενώνει ο παραδοσιακός χορός. Από την εμπειρία μου τα τελευταία χρόνια, από το 2010 και μετά, αυτού του τύπου είναι τα σεμινάρια, έχουν αυτή τη φυσιογνωμία. Απευθύνονται σε δασκάλους, αλλά η απήχησή τους είναι μεγαλύτερη σε μέλη χορευτικών τμημάτων, σχημάτων και συλλόγων και σε ανεξάρτητες συμμετοχές. 

  Πώς το κρίνετε αυτό; Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει;

 Είναι πολλά τα αίτια. Ας ξεκινήσουμε με ένα παράδειγμα, κάτι πρακτικό, μετρήσιμο. Στα Πανεπιστήμια Τ.Ε.Φ.Α.Α. και στις ειδικότητες του Ελληνικού Παραδοσιακού Χορού, που  από ‘κει «βγαίνουν» δάσκαλοι χορού, ο αριθμός των φοιτητών έχει μειωθεί δραματικά. Συγκεκριμένα στις Σέρρες δεν υπάρχει κανένας, στη Θεσσαλονίκη και στην Κομοτηνή σύνολο να είναι 10 άτομα, αντίστοιχοι οι αριθμοί  στα Τρίκαλα και στην Αθήνα. Οι ειδικότητες του χορού στα αρμόδια Πανεπιστημιακά Ιδρύματα δε συγκεντρώνουν κόσμο τα τελευταία χρόνια. Ως αποτέλεσμα, δε βγαίνουν νέοι δάσκαλοι, που να έχουν τη δίψα για επιπλέον γνώση, μόρφωση και εξειδίκευση.

 Επιπλέον, η τεχνολογία έφερε τα πάντα στην οθόνη του υπολογιστή, μέσα στο σπίτι, στο γραφείο. Έτσι ο καθένας, δάσκαλος ή όχι, αρμόδιος ή μη, έγκυρος ή όχι, αξιόπιστος ή μη, έχει «φορτώσει τη δουλειά του» στο Υoutube και στα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.  Για παράδειγμα, μπορείς να βρεις τον Λιανοστάθη να χορεύει «Καβοντορίτικο» και έναν άλλον τυχαία. Έχεις την κρίση να πεις ποιον θα ακολουθήσεις; Ωστόσο εσύ βλέπεις έναν «Καβοντορίτικο» και λες: «θα το δω από εδώ έτοιμο…». 

 Τέλος, γίνονται πάρα πολλά σεμινάρια. Όταν ξεκίνησα πραγματοποιούνταν το σεμινάριο του Πραντζίδη στις Σέρρες, στα Λουτρά Σιδηροκάστρου. Το σπίτι μου είναι 25 χιλιόμετρα από εκεί κι έτσι ξεκίνησα. Γίνονταν τα σεμινάρια εκεί και μετά μεταφέρθηκαν στη Σκοτίνα Πιερίας και ήταν το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Αυτό και της «Δόρα Στράτου». Ήταν η Δ.Ο.Λ.Τ που έκανε όλων των ειδών τους χορούς και υπήρχαν ημέρες και εισηγήσεις αφιερωμένες στον Ελληνικό Λαϊκό Πολιτισμό και Χορό. Όταν λοιπόν ήταν ένα το σεμινάριο, αν όχι όλοι, η πλειοψηφία των δασκάλων πηγαίναμε εκεί, ήταν το καθιερωμένο μας ετήσιο ραντεβού. Όταν έγιναν 2 – 3 πάλι οι δάσκαλοι μοιραζόντουσαν σε αυτά. Τώρα υπάρχουν περίοδοι που γίνονται 3 – 4 τον μήνα! Πού να πρωτοπάς; Όλοι, με εξαίρεση 1 – 2 ακόμη, απευθύνονται στον μικρόκοσμό τους, τον σύλλογό τους, στηρίζονται από τα μέλη τους, την παρέα τους και κάποιους φίλους και γνωστούς. Μπορεί να έρθουν και 5 – 10 – 15 άλλοι και έτσι γίνεται ένα σεμινάριο με 40 – 50 άτομα. 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *