Kείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια Ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Οι ρίζες μου, οι μνήμες μου, οι παιδικές μου αναμνήσεις ζωντανεύουν παρακολουθώντας το μικρό θεατρικό δρώμενο από την ομάδα «Παράθυρο στη μνήμη» που εδώ και χρόνια στην αίθουσα του Συλλόγου Ελληνιστικής Πολιτιστικής Παράδοσης «Τ’ Αλωνάκι», ζωντανεύει το άρωμα πεθυμιάς και νοσταλγίας του καθενός μας.
Σήμερα λοιπόν το παράθυρο στη μνήμη άνοιξε, ξεδιπλώνοντας κομμάτι της ιστορίας, αρωματισμένο με μαστίχα, κανέλα, δυόσμο, μαντζουράνα, βασιλικό κι αγιόκλημα, ερωτευμένο με τον αέρα του Βοσπόρου, το σεβντά του Ταρνανά, το σεκλέτι του Κασίμ, το μεράκι του θεληματά, αρραβωνιασμένο με τη Σμύρνη, τ’ Αϊβαλή, παντρεμένο με τ’ αρώματα της Ανατολής. Ναι λοιπόν, το παράθυρο στη μνήμη άγγιξε τις δικές μου κοιμισμένες χορδές της λήθης…. ξυπνώντας τη δικιά μου γιαγιά, απ΄ τα Βουρλά της χαμένης πατρίδας. Ξύπνησε και καθισμένη δίπλα μου, παρακολουθεί, μεταφέροντας άρωμα, γεύση, χρώμα της χαμένης πατρίδας.
Αχ! Πόσα πράγματα θυμίζουν εσένα! Οι φωτογραφίες, τα τηγάνια, οι κατσαρόλες, τα βαζάκια με τα βότανα και τα μυρωδικά, το εικονοστάσι κι εκείνες οι διηγούμενες εικόνες της προσφυγιάς που τόσες φορές σου ‘φερναν δάκρυα στα μάτια… σώπα γιαγιά μου σώπα.
Η βελούδινη νοσταλγική αφήγηση, το μοναδικής ομορφιάς σκηνικό, τα επιλεγμένα μ’ αγάπη περίσσια αντικείμενα που ξεδιπλώνουν σιωπηλά τη δική τους ιστορία, η σκηνική παρουσία εκείνων που αποφάσισαν να ζωντανέψουν στιγμές καθημερινότητας ανθρώπων της χαμένης πατρίδας, δίνοντας ζωή στο γεμάτο αγάπη βωμό του σπιτιού – την κουζίνα της Λωξάντρας.
Η κουζίνα της πολίτικης κυράς λιμάνι απάνεμο για τον πεινασμένο, τον κυνηγημένο τον πονεμένο. Η μιλιά της χαλί υφασμένο γλωσσικών στοιχείων Ελλήνων, Αρμένιων, Τούρκων, Εβραίων. Η ομορφιά της, νότες αρωματισμένες με συνταγές μαγειρικής κι αγάπη. Μα η μοναδικότητά της γεννήθηκε στις παράγκες των προσφύγων όταν την κατάλληλη στιγμή η χαμένη πατρίδα, η μνήμη, η νοσταλγία αναδεύτηκαν με τη νέα.
Σας ευχαριστούμε Ανθούλα, Αχιλλέα, Ταξιάρχη, Γεωργία, Θανάση και Καίτη για τη μοναδικότητα των αρωμάτων που ξεχύθηκαν από τ’ ανοιχτό παράθυρο της μνήμης.
