Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
2025 και απολαμβάνω την αχλή της ανοιξιάτικης μέρας. Η πόλη κουρασμένη αναπαύεται στην αγκαλιά του Μορφέα, οι άνθρωποι λιγοστοί, το χάδι του ήλιου ζεστό – γελαστό κι εγώ απλώς αναποφάσιστη χαζεύω βιτρίνες, μέχρι τη στιγμή που τα πόδια μου αποφασίζοντας με οδηγούν – κατευθύνοντάς με στη θαλασσογραμμή …… η ηρεμία της μοναδικότητας του γαλάζιου ανάσα της ψυχής κι η απόφαση μία και μοναδική, να απολαύσεις τη στιγμή.
Καθισμένη στη νοτισμένη ξαπλώστρα παρατηρείς τη διαφορετικότητα του καμβά, γήινος στην απεραντοσύνη του γαλάζιου. Πάνω του πανέμορφα μικροσκοπικά πουλιά που γεύονται αλμύρα. Γοητεύεσαι από τις ανάλαφρες μετακινήσεις, από τη συνεχόμενη κίνηση του κορμιού, από τον χορό – τον γεμάτο κίνηση και ρυθμό. Η ταραντέλα της σουσουράδας και το τρένο των παιδικών αναμνήσεων σταματά πριν ακόμα ξεκινήσει στην προσπάθεια να φυλακίσεις τη στιγμή. Μα κόντρα στον ήλιο …. ανέφικτο! Τραβάς ξανά και ξανά, μα εκείνο ανυπόμονο πετά μακριά. Οκ, ευκαιρία να συνεχίσεις ….. ο ήχος του κάθε σου βήματος απαλό τρίξιμο της νοτισμένης άμμου.
Ακολουθείς την ακτογραμμή αφήνοντας ελεύθερη την ψυχή, ταξιδεύεις στην αιώρηση των θαλασσοπουλιών, απολαμβάνεις την ηλιοθεραπεία του ζευγαριού κορμοράνων, γοητεύεσαι με τη γαλήνη της στιγμής και …
….ναι, θα συνεχίζει να σε εκπλήσσει η ομορφιά μιας πόλης που προσπαθεί να αποκτήσει ταυτότητα αφήνοντας στη λήθη του χρόνου την ιστορία της.
…ναι, 2025 και ευχόμενη υγεία σε όλο τον κόσμο, ελπίζεις πως οδοιπορώντας θα συνεχίσεις να ανακαλύπτεις την ομορφιά της παραμελημένης σου πόλης.