Κείμενο: Αναστασία Τζαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Μήνυμα στο viber και η επιμελήτρια της ψηφιακής εφημερίδας του Αλωνακίου, ζητά ευγενικά τη συνδρομή μας. Διαβάζεις, ξαναδιαβάζεις και κλείνεις. Αποφεύγω να απαντήσω αποφεύγω ακόμα και να πατήσω την καρδούλα. Στο μυαλό επικρατεί ένας χορός λέξεων όρων που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους, προσπαθούν να ενταχθούν στο λεξιλόγιό μου, προσπαθούν να ενδυναμώσουν την επαγγελματική μου ταυτότητα μα πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο. Μου είναι τόσο δύσκολο αυτή τη δεδομένη στιγμή να ασχοληθώ και με ένα ακόμα θέμα, μιας και υπάρχει χρόνος μέχρι τις 14 Μαΐου. Το μήνυμά της μπορεί να περιμένει.
Ο επίμονος ήχος του τηλεφώνου διακόπτει στο ψηφιακό μου διάβασμα. Απαντώ δίχως να κοιτάξω ποιος με καλεί. Έκπληξη, η συντάκτρια της ομάδας και η ροή του λόγου της ευγενική υπενθύμιση για την επερχόμενη εκδήλωση της ομάδας και από μένα ζητά ένα συγκεκριμένο «Οδοιπορώντας».
Επιστρέφω στη ροή της καθημερινότητας, μα στο μυαλό ξεπροβάλλει συνέχεια η λέξη «Οδοιπορώντας» και μη μπορώντας να συγκεντρωθώ αποφασίζω να περιπλανηθώ. Ένδυμα κατάλληλο, κινητό ανά χείρας και ξεκινώ. Διασχίζω τους δρόμους προσπαθώντας να σχεδιάσω τη διαδρομή. Νοητός χάρτης της πόλης απ΄ τους δικούς μου περιπάτους και ένα μικρό στενό σοκάκι ξεπροβάλλει. Ένα σοκάκι πραγματικό, που συνδυάζει την τσιμεντούπολη και τις γειτονιές που ευωδίαζαν άνθη λεμονιάς και γιασεμιού, συνδυάζει τις απρόσωπες σχέσεις των σύγχρονων πόλεων με τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων που ανοίγοντας την πόρτα καλημέριζαν το γείτονα, αντάλλασσαν νέα της καθημερινότητας. 
Η χαρά μου απερίγραπτη κι η λύπη μου μεγάλη. Ναι, υπάρχει ακόμα, μα τα χαμηλά της σπίτια με την κεραμοσκεπή, τις ασβεστωμένες αυλές γεμάτες με γλάστρες βασιλικού δεν κατοικούνται όλα. Γεύεσαι τις μυρωδιές, απολαμβάνεις τις ομιλίες των ανοικτών παραθυριών, λυπάσαι για εκείνες που χάθηκαν και συνεχίζεις σε ένα δρόμο πλατύ, σύγχρονο, ασφαλτοστρωμένο κι αντιλαμβάνεσαι πως και κάτι άλλο έχει αλλάξει, μα δεν ξέρεις τι.
Προχωράς με τις αναμνήσεις να ξυπνούν κι ανακαλύπτεις πως στην πόλη σου υπάρχει «Πολεμικό Μουσείο», ανακαλύπτεις πως μπορείς να δεις το εσωτερικό της «Σχολής Πεζικού». Το κτίριο πανέμορφο, το περιβάλλον διαμορφώνεται, τα καταπράσινα τανκς ξεχασμένα στον ίσκιο των καταπράσινων πεύκων. Πλησιάζεις θέλοντας να ανακαλύψεις το εσωτερικό του με τις κλεφτές ματιές από την τζαμένια πόρτα. Διακρίνεις ελάχιστα, συνεχίζεις φωτογραφίζοντας υποσχόμενη πως θα ανακαλύψεις ίσως περισσότερα στο επόμενο σεργιάνι σου. 
Συνεχίζω απολαμβάνοντας την ηρεμία της θάλασσας, τα παρκαρισμένα στη στεριά ιστιοπλοϊκά για συντήρηση, τα ιστιοπλοϊκά που περιμένουν να ανοίξουν πανιά, τα κότερα που έχουν δέσει στους κάβους και τις μικρές ψαρόβαρκες δεμένες στις προβλήτες να γίνονται οι μικρές πινελιές του ζωγράφου που φυλακίζει με τα πινέλα του την ομορφιά του τοπίου.
Άραγε πόσα γνωρίζω για τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Χαλκίδας; Πόσα γνωρίζω για τις δράσεις του; Δεδομένα κινητού ανοικτά και….. ενθουσιάζομαι τόσο με αυτά που ανακαλύπτω! Δημιουργήθηκε από την αγάπη των μελών του για τη θάλασσα, ο πιο φιλόξενος, ο πιο ασφαλής και με τους καλύτερους ανθρώπους που έχουν συναντήσει στα ταξίδια τους από την Αγγλία προς Ελλάδα, σύμφωνα με την αφιέρωση σε site για ιστιοπλόους που έχει δημιουργήσει το αγγλικό ναυαρχείο. Τα σκάφη του παίρνουν μέρος σε αγώνες μεταφέροντας τη σημαία και του ομίλου αλλά και της Χαλκίδας σε όλη την επικράτεια και φυτώριο νέων ιστιοπλόων από την ακαδημία που λειτουργεί στις εγκαταστάσεις του ομίλου.
Ο ιδρυτής του National Geographicκάνοντας μια βόλτα στα ελληνικά νησιά πέρασε και από την Εύβοια, θαυμάζοντας τα αρχαία ναυάγια, τους ψαρότοπους, τα ήρεμα νερά και δίνοντας την υπόσχεση πως θα δημιουργήσει μία εικόνα σε όλο τον κόσμο πολύ καλύτερη από αυτήν που είχαν για την Εύβοια. Και ναι, η Εύβοια αυτή τη στιγμή υπάρχει στη λίστα των 10 καλύτερων περιοχών στον κόσμο για ιστιοπλοϊκές κρουαζιέρες.
Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χαλκίδας (video)- πηγή Star Κεντρικής Ελλάδας
