Κείμενο: Χριστίνα Βασιλαντωνάκη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Οι δικές μου αξέχαστες περιπέτειες με το τρένο ξεκίνησαν πολύ παλιά και από το πρώτο κιόλας δρομολόγιο. Φοιτήτρια τότε, με προορισμό τη Λάρισα, έκανα ένα ατέρμονο ταξίδι που κράτησε περισσότερο από 9 ώρες! Με ποδήλατο μπορεί να έφτανα και νωρίτερα μου φαίνεται. Έτυχαν λοιπόν στην αμαξοστοιχία όλες οι πιθανές βλάβες μαζεμένες και φυσικά έκανε στάσεις σε κάθε μικρό χωριουδάκι, ανεξάρτητα αν υπήρχε επιβάτης να επιβιβαστεί ή όχι. Μάλλον το έκαναν για μένα, για να απολαύσω τη διαδρομή, που δεν την είχα ξανακάνει. Θα ήμουν ευγνώμων αν δε χρειαζόταν να κοιμηθώ δυο μέρες σερί μετά για να συνέλθω από την ταλαιπωρία και δεν έχανα την πρώτη μέρα στη σχολή (η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται)
Μέχρι να ολοκληρωθεί η φοιτητική μου ζωή έγιναν πολλά ευτράπελα στις διαδρομές μου, όπως το διάστημα που οι σιδηροδρομικές γραμμές λεηλατηθήκαν από Ρομά και απλά είχαν εξαφανιστεί κάποια κομμάτια χαλκού από τις ράγες! Καταπληκτικό; Ο ΟΣΕ όμως, που δεν ήταν και κανάς τυχαίος, δε μας άφησε έτσι. Μας αποβίβαζε στο Λιανοκλάδι και μας επιβίβαζε σε δικά του λεωφορεία (ναι είχαν και λεωφορεία, τί τους περάσατε;) για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με άλλο μέσο ανενόχλητοι. Έτσι είχαμε το μοναδικό προνόμιο να απολαύσουμε και μια διαδρομή έκπληξη, που δεν περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα και διαρκούσε πολλές επιπλέον ώρες χωρίς επιβάρυνση στα κόμιστρα (δωρεάν παροχές λέγονται) Και επειδή κατάλαβαν πόσο μας άρεσε, έκαναν μήνες να αποκαταστήσουν τις γραμμές. Τι γλυκούληδες…
Τα φοιτητικά χρόνια πέρασαν, αλλά επειδή η ζωή κάνει κύκλους, ξαναβρέθηκα μέσα στα τρένα κάποια χρόνια μετά. Τώρα όμως , είχα δουλειές και υποχρεώσεις, δε μπορούσα να τρώω ώρες εκεί μέσα άσκοπα απολαμβάνοντας διαδρομές. Βέβαια οι εποχές άλλαξαν, διανύουμε τη νέα χιλιετία, τί στο καλό, γιατί να ανησυχώ; Ή μήπως τώρα πρέπει να ανησυχήσω περισσότερο; Γιατί κάποια πράγματα φάνηκε πως τελικά είναι κάτι σα σταθερή αξία, όπως οι βλάβες και οι καθυστερήσεις ας πούμε… 
Και όπως ήταν αναμενόμενο, τα τραγελαφικά συνεχίστηκαν με αδιάλειπτους ρυθμούς. Η Θεσσαλική πόλη δεν ήταν πλέον ο τελικός μου προορισμός, αλλά έπρεπε από εκεί να πάρω μετά τον προαστιακό για τον τερματισμό μου. Σιγά μην ήταν τόσο απλό! Γιατί εννοείται πως το intercity (έτσι λεγόταν τώρα που εκσυγχρονίστηκε) έφτασε με καθυστέρηση στη Λάρισα και φυσικά έχασα τον τελευταίο προαστιακό. Και βρέθηκα ολομόναχη στην αποβάθρα, με τα μπαγκάζια μου ολόγυρα λες και είχα μόλις χωρίσει και δεν είχα πού να πάω. Ένας Στράτος Διονυσίου κι ένα Τζόνι με πάγο μου έλειπαν! Ξέμεινα λοιπόν εκεί, μέσα στη μαύρη απελπισία, από τη μία μετά τα μεσάνυχτα μέχρι τις έξι το πρωί που ξεκινούσε πάλι το πρώτο δρομολόγιο. Και φυσικά, άνθρωπος να πω τον πόνο μου δεν υπήρχε τέτοια ώρα. Υπεύθυνος για να μαλώσω δε, ούτε κατά διάνοια…
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά τυχαίνει να πρέπει να πάρω και το νυχτερινό δρομολόγιο μια αποφράδα μέρα ή πιο σωστά νύχτα. Τέτοιο σοκ δεν έχω υποστεί ξανά. Γιατί το τρένο ήταν γεμάτο μόνο με Πακιστανούς που πήγαιναν Β. Ελλάδα για να εργαστούν οι άμοιροι στα χωράφια. Κι όταν λέω γεμάτο, εννοώ ότι είχε τουλάχιστον 50 άτομα επιπλέον κάθε βαγόνι, στοιβαγμένα (έτσι όπως ακριβώς το λέω), το ένα πάνω στο άλλο, σε σημείο που δε μπορούσα να σηκωθώ από τη θέση μου γιατί απλά θα έπρεπε να πατήσω πάνω σε ανθρώπινα σώματα για να περάσω!
Και πραγματικά δεν ήξερα αν έπρεπε να λυπηθώ εμένα που βρέθηκα εκεί μέσα νυχτιάτικα (τί αμαρτίες πληρώνω;) ή αυτούς τους εξαντλημένους και ανήμπορους ανθρώπους, οι οποίοι παρεμπιπτόντως ήταν παντελώς ακίνδυνοι (αυτό οφείλω να το επισημάνω). Και όταν επιτέλους πέρασαν οι ατελείωτες ώρες του ταξιδιού, βρέθηκα πάλι στην ίδια αποβάθρα προσπαθώντας να πάρω μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα που όμως κόπηκε ξαφνικά. Γιατί όταν είδα το τρένο να αναχωρεί για τον τελικό του προορισμό ,την Αλεξανδρούπολη, τότε μέτρησα δέκα υπεράριθμα βαγόνια στο συρμό και όχι πέντε με επτά που ήταν το επιτρεπτό. Άνετα θα μπορούσε να έχει εκτροχιαστεί δηλαδή και φυσικά δεν υπήρχε έλεγχος πουθενά. Ασυναίσθητα σταύρωσα το τρένο που ξεμάκραινε κι ευχήθηκα καλό ταξίδι (γι αυτό τη γλίτωσαν, το πιστεύω ακράδαντα!!)
Στις μονές γραμμές και στις αναγκαστικές στάσεις προτεραιότητας που προκαλούν καθυστερήσεις δεν θα αναφερθώ , ούτε και στις αφύλακτες διαβάσεις στο πουθενά που δεν έχουν ούτε καν σημάνσεις, αυτά είναι ψιλά γράμματα και δεν προκαλούν ατυχήματα. Ή μήπως όχι; Ούτε βέβαια σε όσα άκουσαν τα αυτιά μου πολλάκις από τους ασυρμάτους, έχω επιλεκτική μνήμη που αποβάλλει τα κακώς κείμενα (όσα μπορεί τέλος πάντων).
Αρκετοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να έχει συμβεί ένα τόσο τραγικό δυστύχημα. Εγώ πάλι, δεκαπέντε χρόνια μέσα στα τρένα, απορώ πώς δεν είχε συμβεί νωρίτερα… γιατί αυτό δεν είναι μεταφορικό μέσο, είναι το «τρενάκι του τρόμου». Η ζωή όμως δεν είναι μία βόλτα στο Λούνα Παρκ, ας την πάρουμε σοβαρά επιτέλους!
Καλό παράδεισο στις αθώες ψυχές…
Καλά μυαλά σε όλους εμάς που θα κληθούμε να ψηφίσουμε σε λίγο καιρό…