Μάσκα

 

Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή

Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου

 Μάσκα η λέξη που στα χρόνια της πανδημίας έκανε την εμφάνισή της στην καθημερινότητά μας. Μάσκα η λέξη που απλώνεται σε τόσους διαφορετικούς τομείς της καθημερινότητά μας, μάσκα μαλλιών, μάσκα ομορφιάς, μάσκα αυτοκινήτου, μάσκα χειρουργική, μάσκα προστασίας, μάσκα προσωπείο…. και τόσες άλλες. Μικρή φτιαγμένη από διαφορετικά υλικά σκληρή, μαλακή,  εύθραυστη, απρόσωπη μα κάθε μια τους μοναδική και τόσο επίκαιρη την περίοδο προετοιμασίας για την κάθαρση της ψυχής. 

 Αυτό λοιπόν το μικρό αντικείμενο γίνεται το κέντρο του σημερινού μαθήματος στην αίθουσα του συλλόγου τ΄ Αλωνάκι. Τα υλικά ελάχιστα, πετσέτα, υγρά μαντηλάκια καθαρισμού,  χαρτί κουζίνας, νερό, γυψοταινίες, βαζελίνη, φαντασία και πολύ κέφι. Αναπολώ τη στιγμή ως θεατής του μαθήματος θεατρικής αγωγής κρυφοκοιτάζοντας. 

 Μα τι κάνουν, μετέτρεψαν το μάθημα σε εργαστήριο αισθητικής; Απλώνουν με ρυθμικές κινήσεις φροντίζοντας να καλύψουν κάθε χιλιοστό του προσώπου με τη λιπαρή κρέμα κι αρχίζουν να σκεπάζουν το πρόσωπο με κομμάτια μικρά κάτασπρα. Δουλεύουν αργά, λειαίνουν την υφή τους δουλεύοντας με σταγόνες νερού, χτίζουν συμμετρικά προσδοκώντας το τέλειο αποτέλεσμα.

 Είναι τόσο συγκεντρωμένοι, τόσο απορροφημένοι μα ταυτόχρονα διασκεδάζουν κι οι ένοικοι της αίθουσας μεταμορφώνονται σε ανθρώπους παράξενους δίχως εκφράσεις. Το πρόσωπό τους καλυμμένο κάτασπρο. Κυκλοφορούν μιλώντας, κοιτώντας στον καθρέφτη περιμένοντας τους λεπτοδείκτες του χρόνου να κινηθούν νιώθοντας το τράβηγμα της επιδερμίδας κι εκείνο που κλέβει την παράσταση είναι η δύναμη της εκφραστικότητας του βλέμματος.

 Πόσα στιγμιαία συναισθήματα περνούν! Η δυσφορία, η αδιαφορία, η έκπληξη, το γέλιο, ο τρόμος, η ανακούφιση, η ευφορία, η κούραση, η δύναμη της διαπεραστικής ματιάς. Τα μάτια πρωταγωνιστούν μέχρι τη στιγμή που τα προσωπεία πέφτουν. Η μαγεία της σιωπηλής βλεμματικής έκφρασης έσβησε , ο βουβός καθρέφτης της ψυχής ανάμνηση στην παρουσία του άψυχου κάτασπρου εκμαγείου. Είναι τόσο εύθραυστα, τόσο κενά τοποθετημένα στο τραπέζι κι όμως εκφράζουν στιγμές συγκέντρωσης τόσο δημιουργικές. 

 Κοιτώ προσεκτικά την καθεμιά και το μυαλό ταξιδεύει …. Μάσκες φορούσαν οι ηθοποιοί στις αρχαίες τραγωδίες, μα γιατί; Προσπαθώ να θυμηθώ μα το μόνο που μπορώ να ανασύρω ήταν «απαγορευόταν να παίζουν γυναίκες». Μα μόνο γι αυτό;

Η απάντηση της δασκάλας μού ξεδιαλύνει τις απορίες κι εγώ   εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μου μαθαίνω πως θεωρείτο μεγάλη ασέβεια προς τον ιερό ρόλο του θεάτρου να μην χρησιμοποιούν  προσωπεία. Κάθε μάσκα έχοντας αποτυπωμένα υπερβολικά και έντονα τα συναισθήματα  ωθούσε τον ηθοποιό  στο μέγιστο της απόδοσης του ρόλου.

 Και κάπου εδώ φέροντας το άψυχο εκμαγείο στο πρόσωπο νιώθω μια ασφάλεια διαφορετική. Σε κρύβει κι η έκφραση του σώματος, ο χρωματισμός της φωνής αλλάζουν κι αφήνομαι στη μαγεία της στιγμής απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη απελευθέρωση της μη λεκτικής επικοινωνίας. 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *