Κείμενο: Νίκος Μπάνος
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
22 Ιούνη του 1973,
…..5 μήνες πριν το Πολυτεχνείο ο Ι. Καμπανέλης γράφει τα πρώτα λόγια για την παράσταση, Tο μεγάλο μας Tσίρκο. Ένα έργο προάγγελος του Πολυτεχνείου. Από τη μια μεριά το τσίρκο των συνταγματαρχών και απ’ την άλλη η φωνή του επαναστατημένου λαού που τραγουδάει στους δρόμους ζητώντας αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Η τέχνη για να ‘ναι ζωντανή πρέπει να ξεσηκώνει την καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου και να μάχεται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Οι φοιτητές, μπροστάρηδες, κινητοποιούνται πρώτοι και ξεσηκώνουν τον κόσμο σε μεγάλες διαδηλώσεις, όπου τραγουδώντας τα απαγορευμένα τραγούδια, όπως το “Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες” φωνάζουν: ” η χούντα δε θα περάσει “.
Η αστυνομία χτυπάει με λύσσα τους διαδηλωτές, κάνει συλλήψεις αλλά οι φοιτητές κλείνονται στη Νομική και διαδηλώνουν απ’ την ταράτσα και καλούν τον κόσμο να ξεσηκωθεί. Στις 15 Νοέμβρη κλείνονται στο Πολυτεχνείο και απ’ τον παράνομο σταθμό καλούν τον κόσμο να ξεσηκωθει μαζί τους.
Μπροστά από το Πολυτεχνείο γίνεται μακελειό, ο κόσμος συμπαραστέκεται αλλά οι μπάτσοι χτυπούν με μανία και σέρνουν τον κόσμο μέσα στις κλούβες. Τότε οι δειλοί έστειλαν τα τάνκς. Οι φοιτητές με τις ελληνικές σημαίες στο στήθος τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, αλλά οι ερπύστριες δε συγκινούνται, ρίχνουν την πόρτα και ορμάνε πάνω στους άοπλους φοιτητές.
Ακολουθεί μακελειό. Πυροβολισμοί που σκεπάζονται από κραυγές πόνου και τρόμου. Το επίσημο δελτίο αναφέρει 34 νεκρούς αλλά οι νεκροί είναι πολύ περισσότεροι, επειδή οι βαριά τραυματίες δεν πήγαν στα νοσοκομεία απ’ το φόβο μη συλληφθούν.
Μπορεί το Πολυτεχνείο να μην έριξε την χούντα αλλά άνοιξε ένα μεγάλο παράθυρο στην δημοκρατία και έδωσε ένα μάθημα, ότι θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. (ΚΑΛΒΟΣ)