Κείμενο: Λίνα Περγάμαλη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Το 1980, ήρθα στην Χαλκίδα γνωρίζοντας ελάχιστους ανθρώπους. Όταν μου είπαν για μια νέα σχολή ζωγραφικής, αφιέρωσα το χρόνο μου μπαίνοντας στους ατέλειωτους διαδρόμους της Τέχνης. Οι πρώτοι μου δάσκαλοι έγιναν φίλοι μου. Οι πρώτοι «συμμαθητές» οι πρώτες μου παρέες. Αργότερα εξελίχθηκαν σε μέλη μιας μεγάλης εικαστικής οικογένειας. Πρώτη και καλύτερη η Ζουζού, η Χαρίκλεια Μυταρά. Δασκάλα, φίλη, αδερφή… Μια ζωή μέσα στα χρώματα, στα μικρά ζωγραφισμένα χαρτάκια (κάναμε ασκήσεις με αυτά) σε κολάζ, σε τεχνοτροπίες, σε φωτογραφίες, σε κάρβουνα, σε αυγοτέμπερες, σε πηλούς. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια με ελάχιστα διαλείμματα παρακολούθησα μαθήματα ζωγραφικής, κεραμικής, κατασκευής χαρτιού, ιστορίας Τέχνης από μοναδικούς δασκάλους, που δούλευαν γιατί είχαν την Τέχνη μέσα στο είναι τους. Χόρτασα μαθήματα! Να σκεφθείτε, ότι ο άντρας μου, όταν τον ρωτούσαν πόσα χρόνια πιά πάω σ’ αυτή τη σχολή, τους απαντούσε, πάνω από τριάντα, το καημένο δεν τα ‘παιρνε και το στέλναμε ξανά και ξανά!!!
Όταν δημιουργήθηκε ένα νέο τμήμα, το τμήμα Εικαστικών Αναζητήσεων, με τράβηξε ο τίτλος. Εικαστικές Αναζητήσεις. Ψάχνω, σκέπτομαι, αναλύω, παρακολουθώ, συγκρίνω, κάνω τις δικές μου ανακαλύψεις έστω και πίσω από μια λέξη. Όταν είχε ήδη τελειώσει το πρώτο τμήμα που κράτησε περίπου δύο χρόνια, γοητεύτηκα. Στην έκθεση που πήγα τα είδα όλα. Ζωγραφική, κατασκευές, φωτογραφίες, ότι βγήκε από δύο χρόνια ψαξίματος…
Μπήκα λοιπόν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των Εικαστικών Αναζητήσεων. Δάσκαλός μας ο Γιάννης ο Ζιώγας. Θα τον περιγράψω όπως τον αισθάνομαι εγώ ως μαθήτρια. Ήρεμος, ανοιχτό (μα πάρα πολύ ανοιχτό) μυαλό, με υπερβολική ταχύτητα σκέψης αλλά και υλοποίησης σκέψεων, μας έλυσε την φαντασία και μας οδήγησε στους δικούς μας δρόμους. Κάθε χρονική περίοδο δινόταν και από ένα θέμα (το οποίο δεν είχε όρια, όποτε το εξαντλούσαμε). Ήταν πραγματικά γοητευτικό. Μπορούσες να ανακατέψεις κινηματογράφο, ταινίες, μουσική, λογοτεχνία, ζωγραφική, γλυπτική, κατασκευές (αχ αυτές οι κατασκευές!) φωτογραφία, ποίηση, φύση, ιστορία Τέχνης, επισκέψεις σε ότι μπορούσε να είναι σχετικό με το θέμα. Ένας αχταρμάς που κάποια στιγμή έλεγες… Ώπ! το βρήκα…
Σε δύο θέματα δε μου έβγαινε τίποτε. Καμία λάμψη ιδεών. Δεν συμμετείχα σε δύο περιόδους. Όμως πέντε από τους μαθητές ακόμη και με το εμπόδιο του κορονοιού συνέχισαν. Τρία χρόνια μετ’ εμποδίων. Σήμερα είχαν τα εγκαίνια της πολυπαθούς μελέτης του θέματος «Ο κήπος ως αφορμή».
Πήγα… Στον γνωστό οικείο χώρο, τον γεμάτο από τις καταθέσεις ψυχής των ανθρώπων που όλοι μαζί παίρναμε αυτά που μας ακόνιζαν το μυαλό, που μας ανάγκαζαν να μην σταθούμε σ’ αυτό που βλέπαμε έτσι με μια ματιά, αλλά να τρυπώσουμε μέσα στον τρόπο της έκφρασής τους. Και ναι, όταν έχεις κάνει τόσα χρόνια το ψάξιμο μπορείς να κατανοήσεις αυτό που ειρωνικά λέγεται μερικές φορές «Τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης». Γέμισε η ψυχή μου ομορφιά. Γέμισε η ψυχή μου συναισθήματα ποτισμένα με τις αναζητήσεις των φίλων… Μια χαρά που μπορεί να σου προσφέρει η συγκίνηση της Τέχνης.
Για να σας ποτίσω κι εγώ με την ομορφιά που είδα απόψε θα δημοσιεύσω μερικές από τις ερασιτεχνικές φωτογραφίες που τράβηξα για να έχω να θυμάμαι. Και να θυμάστε κι εσείς.
Συγχαρητήρια
στο Δάσκαλο Γιάννη Ζιώγα και στις μαθήτριες της Εικαστικής Αναζήτησης Σάντρα Κουρούκλη, Μαρία Λάμπρου, Πηνελόπη Πολυκαρπίδου, Ελένη Ρακαντά, Ερμιόνη Σκευάκη-Τουρναβίτη, που συμμετέχουν στην έκθεση με θέμα “Ο κήπος ως αφορμή”. Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία!!!
Δημοτική Πινακοθήκη Χαλκίδας “Δημήτρης Μυταράς”
Διάρκεια έκθεσης: Τρίτη 6 έως Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022
Ώρες λειτουργίας: καθημερινά και το Σαββατοκύριακο, 19:30 έως 22:00
Εγκαίνια: Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου στις 20:00
Ευχαριστούμε πολύ για το αφιέρωμα. Προσωπικά με τιμά ιδιαίτερα και η ανάρτηση του έργου μου !